Compliance is Broccoli – of nie? Voer voor risi’ci

Recent kwam het idee in het nieuws (nou ja) om ‘compliance’ als een broccoli aan te pakken:

of liever

– omdat het idee is dat het principe aan de basis staat, en wordt vertaald (‘stapsgewijs verfijnd’ én wordt omgezet in de taal van die droevige gebruikertjes die geen benul hebben van de taal van de doorluchte … nogniethalfbakken-luchtverkopers die oh zo blij zijn dat ze met Heel Belangrijke Dingen bezig mogen zijn, Compliance enzo, echt GRC joh! [1]) naar de end nodes, waar de medewerkers de detailregeltjes krijgen en de weg terug naar principes heel simpel is – zodat iedereen kan begrijpen waarom de regeltjes er zijn en zich er dus aan kan houden en kan inzien dat dit de perfect passende regeltjes zijn.

Alleen … de end nodes van een broccoli zijn sterk verdrongen, verwrongen door de aanpalende end nodes. En dat is de praktijk: De eindgebruikers, gewone medewerkers, ‘burgers’ om de formeel neutrale maar oh zo pejoratief gebruikte term te gebruiken, worden geplet onder de pietlutregeltjes. Die misschien heel prima herleidbaar zijn tot principes — maar dat gebeurt nooit in voldoende mate, over de hele.
En de uitleg struikelt, als duidelijk wordt dat een werkbare lading eindregeltjes nóg te verdrukkend veel is. Productiviteit die wordt verpletterd onder overhead is niet efficiënt, en (dus ook) zeker niet effectief waar het de handhaving van principes betreft. Omdat het zo veel is, zal op de werkvloer niet het hanteren van de regeltjes met commander’s intent gebeuren, maar met een insteek om eerst en vooral alle regeltjes zo veel mogelijk, ja dat mag best veel energie kosten, teniet te doen om pas áls er dan nog energie over is, te gaan denken aan eventuele mogelijk handhaving van principes – de principes die men zelf herkent, als deskundige par excellence in het eigen werkgebied.
Oftewel, de top kan mooi babbelen over principes, maar wat er op de werkvloer wordt uitgestort heeft een hoogst onaangenaam odeur en verstikt bovendien. Ja dat gebeurt, niet alleen altijd (sic) bij u maar ook elders.
Vandaar bovenstaande omkering: Aan de top lijkt het helder, aan de grond is het wurgend.

Vandaar dat het model niet klopt, als maatgeving: Het model leidt tot alles behalve échte compliance. Het moet andersom: Eerst kijken welke principes wáár van toepassing zijn, en dan van daaruit de principes vertalen naar regeltjes – die iedereen vrijwel zeker onmiddellijk herkent en erkent als redelijk; Nota Bene: ‘zo werkt men toch al ..?’ – om deze vervolgens naar boven toe te aggregeren tot … nee, tot niks. Rapportages op hogere aggregatieniveaus dienen nergens toe, hooguit CYA en daar worden al genoeg Amazone-bossen voor gekapt. Aggregatie verliest de vertaling van de details naar de principes omdat die vertaling alleen lokaal geldig is, betekenis heeft. En zinvol is. Kappen dus met dat top-down gedoe.
Immers – broccoli groeit het best op modder, stinkend van de regulator-kunstmest die de plant op een uniforme, anti-concurentievoordeel manier dwingt te groeien en waterig te worden van de kwezelige kantoormannetjes die zichzelf bobo denken. [1], wederom.

Enne, het waarom van deze post: Het exact zelfde geldt voor de duivels-zoetgevooisde verpakking van precies hetzelfde idee in ‘risk management’ en ‘Three Lines of Defense’…

Nou ja. Ook nog:

[Daar waar echt gewerkt wordt werd, dáár wqist men de regels. De eigen, zinvolle regels, als principe simpel uitlegbaar; Lijnden]

[1] Het muisje dat met de olifant over de brug loopt: “Wat stampen wij lekker hard hè?” – wie in dit soort neerbuigend gedrag een op imploderen staand hol vat ziet, heeft het juist. Zó leeg dat het impostor syndrome bijna uit elkaar knalt. De overtreffende trap van pennywise en poundfoolish ‘compliant’ zijn met principes; de spanning afwentelend op iedreeen die kritiek durft te hebben op de spanning en de overtreffende trap…