[Terug naar Wijn is Fijn]
Even voor de goede orde: Meunier, de druif, is in Frankrijk dus géén Pinot!
Ja, ook wijnmakers (in de Champagne met name, dus) doen het nog weleens niet goed, maar bij Wet heet het gewoon Meunier. Nou ja; als het gaat om kweken en vermeerderen. Maar (dus) toch… Op dat punt weet PlantGrape dus ook niet anders dan ___ Meunier klonen te noemen… En:
[Let ook op de Arbane– en Voltis-vermeldingen…]
En natuurlijk staan er in dat wetslijstje synoniemen – duidelijk bedoeld voor het buitenland, waar men ‘uiteraard’ zoveel minder weet van wijn.
Enne, in dat buitenland waar het de oosterburen betreft, ben ik wel fan van Müllerrebe oftwel Schwarzriesling hoor.
Om dan vervolgens uit te komen bij de enige en echter wettelijke vastlegging in het Cahier des Charges voor champagnes, als hier. Op pagina 2. Inderdaad; wél ‘Pinot’ Noir, Gris en Blanc, maar Meunier zónder P. Met de N van Noir, voor zover dat niet duidelijk was. B is Blanc ja. En uiteraard met de ‘uitleg’ op een andere pagina van het Comité Champagne. I kid you not het ligt echt vast; hoe sommige Huizen nog wegkomen met andere vermeldingen… gewoonterecht, schat ik. Ongeïnformeerde consumenten, ook. U niet; u weet nu toch?
En voor wie de Meunier nog steeds, nog steeds ten onrechte, als een zowat inferieure druif ziet: U spreekt zeker ook Krug uit als kroeg niet als Krügue comme les Français? Dan is wel duidelijk waar uw voorkeur en gebrek aan geproefdhebben ligt.
Overigens, er is dus ook een Meunier Institut te Baslieux-sous-Châtillon (Marne-vallei vanzelfsprekend), alwaar men het Erfgoed bewaakt. Vanwaar, en ik citeer uitgebreid maar niet letterlijk want de oorspronkelijke tekst is in het Frans, door GTrans gehaald en met kenmerkende Franse slag van wijdsprakig- en bloemrijkheid:
“De exacte oorsprong van Meunier is nog onbekend, maar men denkt dat het uit Bourgondië komt. Ferdinand Regner, directeur van de wijnbouwafdeling van het Federaal Bureau voor Landbouw in Klosterneuburg (Oostenrijk), ging ervan uit dat Meunier een natuurlijke kruising was tussen Pinot Noir en Traminer. Genetische analyses van bioloog Carole Meredith lijken deze theorie echter tegen te spreken. Meunier zou inderdaad meer een mutatie van Pinot Noir zijn: je zou denken dat de onderkant van de bladeren bedekt is met bloem, zo harig zijn ze. Er zijn grote aanplantgebieden in Frankrijk, en vooral in de Champagne, waar het de druivensoort is die is toegestaan voor het mengen van champagne naast Pinot Noir en Chardonnay. Het wordt voornamelijk geteeld in de Marnevallei.
Op een dag zal hij plotseling uit zijn pensioen tevoorschijn komen om een levendige symfonie van onuitsprekelijke smaken te zingen. Daarom wordt het overal gewaardeerd, aangezien het bijna de helft van de Champagne-wijngaarden beslaat. Deze druivensoort weet te verleiden, terwijl hij gerespecteerd wordt. Als een feodale heer vestigde hij zijn leengoed in de Marnevallei, waar hij zijn wet dicteerde aan de voorwaarden van de teelt. De rijke, kalkrijke bodems zijn geschikt voor deze resistente wijnstok. Zijn tactiek tegen vorst is om later [knop te zetten en; red.] te bloeien. Het zijn de geuren die het boeket van de champagne kleuren, het licht, de stijl en de emoties van vreugde geven dankzij de fruitigheid en charme die alleen deze bescheiden druivensoort zo goed weet te improviseren en te orkestreren, om de grote thema’s van deze betoverende wijn te verfraaien. Deze wijnstok is nooit moeilijk. Het is tevreden met het land dat Pinot Noir en Chardonnay minachten. Zijn krachtige gezondheid stelt hem in staat de kou [op noord-hellingen en heuvel-voeten waar de vorst nogal wil toeslaan; red.] en [al te arme bodems en enige; red.] droogte dapper te verdragen. [kiezelige en kiezelklei zijn daarentegen wél prima terwijl kalkrijke grond nou juist opvallenderwijs nie zo best is – zet daar maar Chard… In de Vallée de la Marne en het Massif de Saint-Thierry wel dus en op de Côte des Blancs of -Bar veel minder; red.] Zijn grote, diep ingesneden bladeren verraden zijn rustige uiterlijk. De eerste kwaliteit van het sap is geduld.
De molenaarsdruif weet [170 dagen ongeveer tussen knopzetting en pluk; red.] te wachten om zich op een dag met genialiteit uit te drukken, verbijsterend voor de proever die het tot dan toe niet had geweten. De onverstandige kenner heeft de ongelukkige neiging om het te behandelen als een arme relatie die leeft onder de beschermende vleugels van Pinot Noir. In werkelijkheid leidt de Meunier een zelfstandig leven. Maar hij is altijd begripvol, meewerkend, klaar om de compositie te versterken, op te fleuren of te verjongen wanneer daarom wordt gevraagd. Hij treedt vaak solo op, met een talent dat de meest veeleisende kenners verbaast.
Wees voorzichtig, elke ongecontroleerde inzet van een [al te grote ‘; red.] briljante [‘ bijmenging; red.] riskeert de champagne ‘groen’ te maken. Maar de amateurs die van groen houden, zijn zeker niet uitzonderlijk.
Waar komt zijn beschrijving van ‘Meunier’ vandaan, als hij een directe afstammeling is van een wijnstok van een koninklijk ras? Simpelweg omdat het witachtige en donzige uiterlijk van de bladeren de indruk wekt dat ze bedekt zijn met bloem. Zijn stamboom hoeft zich nergens voor te schamen met de andere druivensoorten die als nobel worden beschreven. Het is in feite de halfbroer van Pinot Noir waarmee het dezelfde biologische kenmerken deelt. Diepe bladinkepingen, korrelcompactheid, hoog glucosegehalte, enzymen, pigmenten, organische zuren, enz.
Deze baldadige wijnstok houdt van nieuwe avonturen. Flirten met stuifmeel van andere druivensoorten verrukt haar. Misschien probeert ze instinctief de gevaren van gedwongen inteelt te vermijden? Aanvankelijk bescheiden, blijft de bloemknop hermetisch afgesloten. De bloembladen, zachtgroen, gelegen aan de basis van de knop, blijven stevig versmolten met een stroperige substantie en vormen zo een omgekeerde kelk. De jonge bruid kijkt jaloers naar haar maagdelijke lippen, ontoegankelijk voor snuffelende rupsen en gepassioneerde verzamelaars. Deze delicate bloemige vulva’s gaan pas open als het gekozen stuifmeel arriveert. Alleen hij weet zijn schoonheid te lokken met zijn magische recept dat bestaat uit enzymen die bedoeld zijn om de bloemkroon te verzachten.
Meunier is lange tijd aangeplant in de Champagnestreek, voorheen ‘Morillon taconné’ genoemd. In de achttiende eeuw was het al zeer wijdverbreid in onze regio; Bidet schreef in 1752 ‘Het produceert veel, maakt goede wijn en is het meest geschikt in de Champagne’. Het verspreidde zich over de negentiende eeuw dankzij zijn winterhardheid en hoge productiviteit. Het gaat zelfs zo ver dat het de aanplant van Pinot Noirs in sommige goede crus van de Marne overtreft. In deze periode besloeg het driekwart van de wijngaarden van de Aisne. Aan het begin van de twintigste eeuw werd de wijngaard het slachtoffer van de Phylloxera-crisis (een bladluishemiptera-insect dat als parasiet op de wortels van de wijnstok leeft en de dood van de wijnstok veroorzaakt). Het is dus een kwestie van het opzetten van enten om de Champagne-wijngaarden te kunnen redden. Velen maakten van de reconstructie gebruik om hun wijngaarden te hergroeperen en werkten aan enten van bekende soorten. Het doel is om de ‘beste kwaliteit’ in wijn Champagne te geven, namelijk Pinot Noir en Chardonnay en, behalve in de Grands Crus, Meunier op plaatsen waar het beter slaagt dan Pinot Noir. Het wijngaardareaal was daarmee bijna hersteld.
Ces délicates vulves florales ne s’entrouvrent qu’à l’arrivée de son pollen élu. Lui seul sait solliciter sa belle par sa recette magique composée d’enzymes destinées à attendrir la corolle.”
En daar voeg ik verder maar niks aan toe…
