Hoe komt het toch dat veel artikelen over leiderschap “in c-tijd” nog steeds gaan over “aansturen”..?
Ten eerste gaan veel van die stukjes niet over leiderschap maar over management, van het foute soort. OMG wat moet ik nu meiner Totalen Submicromanagement niet meer kan gebruiken!? Ik kan toch niet zomaar iedereen pas over een paar maanden op resultaat beoordelen!?
Hoezo niet?
Ja maar daar betaal ik ze niet voor, zeg!
Hoezo niet?
Stel je voor dat ze een week lanterfanten en dan in een uur iets briljants produceren, dan zijn ze de hele tijd op mijn [sic; ???] kosten aan het luieren!
Ja? Wat is jouw werkgever [sic] daar minder om dan, ten opzichte van nu, met continu toezicht, daardoor tegenvallende creativiteit en productiviteit, daardoor mindere klanttevredenheid en dus minder opbrengst?
Ja maar als mijn medewerkers het zelf allemaal wel kunnen, wat moet ik dan?
Aha… Maar da’s een andere vraag. Met vele mogelijke antwoorden.
Zo zijn er positieve antwoorden.
- Verander, en wordt Leider. Lees de boekjes er maar op na hoe dat moet. En voor degenen met alsdan enig inzicht: Inderdaad, leiderschap uit een boekje is geen leiderschap… Wie het niet heeft, zal het niet (binnen een decennium) kunnen ontwikkelen;
- Vertrek. Dat kan voor allen de beste oplossing zijn! Voor de achterblijvende organisatie een rem op … alles wat voor een organisatie positief is, minder;
Of minder positieve.
- Blijf pogen te micromanagen en help de afdeling curatele in.
- Blijf pogen te micromanagen en jaag iedereen die nog wát wil en/of kan, weg en blijf met degenen zitten die niet weg kunnen of het nog net uithouden – lekker productief.
Zo is er nog wel meer te bedenken.
Een belangrijke component van wat er misgaat, is nogal Dunning-Kruger gerelateerd. Met name via de weg van de Stoere Taal. Over “aansturen” enzo.
“Aansturen”, hoe krom ook [want wie stuurt er dan uit, wie stuurt er af, wie stuurt er dan los van?], klinkt natuurlijk lekker. Maar is in de moderne tijd (i.e., sinds pak ‘m beet de laatste drie, vier decennia) niet aan de orde. Sturen kan nog wel, maar dat doe je niet op de microseconde. En al helemaal niet op de achteruitkijkspiegel. [Tenzij je achteruit rijdt … heee, ga je wel vooruit dan nu ..?]
Intermezzo: Aha, dus dáár is een dashboard goed voor! Zien hoe de zaken erbij staan, en op basis daarvan maar hopelijk niet daarvan alleen!! te sturen. Zolang het, uiterst voorzichtig ingeschat, gros van de managers niet kan uitleggen waar het stuur zit waarmee ze zouden sturen (quod non), hebben ze helemaal niets aan een dashboard, of het is om te zien dat het totaal misgaat.
En wie rijdt er in de auto met de blik alleen op het dashboard: hoe goed dat ook is; hoe extreem Key de PI’s ook zijn en/of hoe compleet (?) alle PI’s in beeld worden gebracht (chaos, hè?), iedereen wordt geacht door de voorruit te kijken, en door de zijruiten én in de achteruitkijkspiegels (meestens: pleonasme), om ook maar stapvoets vooruit te kunnen komen. Om welke reden zou dat in organisatieland anders zijn? En denk eens aan al die hippe snel vooruitkomende ouderen én jongeren met hun elektrische fietsen: hoeveel dashboard hebben die nodig, om door rood te rijden ..?
Dus… zo nu en dan een blik op het dashboard leert hoe hard je gaat. Omdat we dat zo slecht kunnen inschatten als we aan andere dingen aandacht geven en er dus trajectcontroles nodig zijn om ons te dwingen continu (??) op die ene meter te letten en slechts zo heel nu en dan op wat andere. De meeste dingen op een dashboard zijn alarms, niet meters die nodig zouden zijn om continu te sturen.
Dus…, wat is er nodig om te ‘sturen’?
Het inregelen van datgene wat nodig is om vooruit te komen. Dus vrijwel alles anders dan sturen zetten we op cruise control. [Pro tip: Dat scheelt ook weer gemakkelijk 10-20% [jawel!] energie.] En dan gaan we voor het sturen weer lekker naar buiten kijken, hoe de wereld om ons heen en verder weg als dat kan, eruit ziet waaronder hoe de andere verkeersdeelnemers zich gedragen. Wie dat laatste ook weg wil automatiseren (level 5), … mag nog even wachten. En wie dat als manager wil; een tooltje hebben om de afdeling te be’sturen’ [laten we het netjes houden en niet over “besturen” laat staan “governance” beginnen…], die verklaart zichzelf werkloos.
En dan het echte stuur weten, én de blik naar buiten dus. Want dat beide is makkelijker gezegd dan gedaan. Want ook zo’n puntje van je hebt het of het zal heel wat tijd kosten om het te leren…
Anyway:
[Westpunt remote office spot (pre-2000 !)]
