Author: Maverisk

One more then, on complexity beyond mere complication. In particular, re (IT) systems.
As I posted before, there’s a difference between complicated’ness [if that is a word] and complexity. Oh no, that post I did write but didn’t yet publish; it’ll take a month… Well, anyway: Complicated is what can be tackled (modelled i.e. simplified for understanding) with an algorithmic process, complex is that which eludes modelling to a suitable-simplifying degree and behaves ‘unpredictably’.

The latter, being the point. Where, like, your infrastructure may be complex. To be cleaned up, of course, but for now, too hot to handle. Which is OK if you run a shop where Tomorrow is squarely Long Term Mañana, but in general, and in critical situations, you want some better mid-term and long-term control than prayer… Case I in point: Flight. Case II in point: Haut Finance, the flash type, that relies so heavily on complex, near-AGI-AI auto trading. (Bit more here)

Lots of references, to daily real-world situations that our society depend upon (think of class break type mess-ups and their consequences including the huge ripple effects …!). The post title reference to this, accidentally [??] close to this.

But think about the above. What was Singularity again ..? Is this how hoomans get thrown under the bus; accidentally not even on purpose? Meaning the oracle was right again? [The two others, are actively pursuing what they warn against ..?] Note that in the above case, it’s more a matter of this [quote on ants] than on active malice. Accidental superiority.

Almost ~ in being human, it seems; qua messing things up. You don’t want superiority in that any more than superiority in purely benevolent independence and agency. Remember this; AI systems [plural ..?] as slaves, to us. A hope. Hope is where arguments have run out…

Oh well. And:

[Coincidentally [?}, that bloke on a pole; London]

Surprisingly, there hasn’t been much ado about the societal change that must’ve taken place when still recently, one shouldn’t have inhaled or not be presidential material, versus some recent examples [link?], versus upcoming candidate(s) that are/is like “Hey punk [rocker], join the cDc they said, you may be president, they said”:
– This,
– (and) This.
From the lone star state, no less. He’s a straight shooter, no less.

Quite a change, right? At least their private email servers and social media may be hacked ‘back’ ..?

Anyway …:

[To hold the rowdy at bay; Baltimore]

What a title… It’s about how deterring edge cases and ‘adversarial’ examples [not the quotes] will let your system perform better … in test environments. But how this will also enforce and re-inforce biases.
Like:
Edge cases give results with too much noise – throw them out, please, as they distort [??] the quality of training hence of the system-to-be. And we need to go into production.
Adversarial examples aren’t edgy, they sit in the middle [by any dimension(s)] of the training set. Hence look OK, but also result in too much noise if suitable; you don’t want your confusion matrix to be awkward, right?

This leads to two turbid troubles:
Stripping too much noise will render your model valid in smaller and smaller contexts – do you tell your client? Bias may ensue, as you dumb down the system to dumb stereotypes only.
Societal effects ensue. If one is discriminated against for living in a certain neighbourhood, e.g., gentrification efforts (sic) will fail. ‘Adversarial’ newcomers will be kicked out; not by incumbents but by systems, on credit scoring and the like. The incumbents will not be able to ‘escape’ in flip side.
This leads to perpetuation of learned discrimination, or even strengthen it; somewhere here, the term ‘survivorship bias’ creeps in.

Feel free to elucidate, or counterpoint, in comments …

And:

[These Tom, Dick and Harry wouldn’t let you in for sure: No class. Uhm, monai would fix this…; Rijks Amsterdam]

Recent kwam het idee in het nieuws (nou ja) om ‘compliance’ als een broccoli aan te pakken:

of liever

– omdat het idee is dat het principe aan de basis staat, en wordt vertaald (‘stapsgewijs verfijnd’ én wordt omgezet in de taal van die droevige gebruikertjes die geen benul hebben van de taal van de doorluchte … nogniethalfbakken-luchtverkopers die oh zo blij zijn dat ze met Heel Belangrijke Dingen bezig mogen zijn, Compliance enzo, echt GRC joh! [1]) naar de end nodes, waar de medewerkers de detailregeltjes krijgen en de weg terug naar principes heel simpel is – zodat iedereen kan begrijpen waarom de regeltjes er zijn en zich er dus aan kan houden en kan inzien dat dit de perfect passende regeltjes zijn.

Alleen … de end nodes van een broccoli zijn sterk verdrongen, verwrongen door de aanpalende end nodes. En dat is de praktijk: De eindgebruikers, gewone medewerkers, ‘burgers’ om de formeel neutrale maar oh zo pejoratief gebruikte term te gebruiken, worden geplet onder de pietlutregeltjes. Die misschien heel prima herleidbaar zijn tot principes — maar dat gebeurt nooit in voldoende mate, over de hele.
En de uitleg struikelt, als duidelijk wordt dat een werkbare lading eindregeltjes nóg te verdrukkend veel is. Productiviteit die wordt verpletterd onder overhead is niet efficiënt, en (dus ook) zeker niet effectief waar het de handhaving van principes betreft. Omdat het zo veel is, zal op de werkvloer niet het hanteren van de regeltjes met commander’s intent gebeuren, maar met een insteek om eerst en vooral alle regeltjes zo veel mogelijk, ja dat mag best veel energie kosten, teniet te doen om pas áls er dan nog energie over is, te gaan denken aan eventuele mogelijk handhaving van principes – de principes die men zelf herkent, als deskundige par excellence in het eigen werkgebied.
Oftewel, de top kan mooi babbelen over principes, maar wat er op de werkvloer wordt uitgestort heeft een hoogst onaangenaam odeur en verstikt bovendien. Ja dat gebeurt, niet alleen altijd (sic) bij u maar ook elders.
Vandaar bovenstaande omkering: Aan de top lijkt het helder, aan de grond is het wurgend.
Continue reading “Compliance is Broccoli – of nie? Voer voor risi’ci”

This, being a minimally edited re-post from almost two years ago – but still relevant, and I haven’t heard an answer … Anyone ..?

There you have it: Parental Control is needed more than ever, in a subtle way (I’d suggest you would do best to re-study The Cyber Effect; as I do), given the ever increasing (sic) risks online for the smaller than you. And the requirements of GDPR – that you may have to enforce (?), over your children’s apps.

But what about the more grown-up than you; your parents …? They either are only now, slowly, coming online, or they have been there already longer and have practised, but now are becoming older and mentally less capable or acute.
Hence, would we need to instate parental control to (also) mean: control over your parents (‘ their online behaviour)? And how would we have to arrange that; the norms for what e.g., appropriate content would be, are, ahem, not so clear. When a child would want to explore a vast portion of the Internet / its traffic, many agree that this would be either to be forbidden or a serious learning opportunity qua acceptability.
But when the one(s) that taught you about the birds and the bees would want to visit such sites, well, ew! but on the other hand…
Similar, qua gambling sites, hooliganism, et al. — not forbidden for any adult / your parents but , squared with how the capacity to operate in society may deteriorate with the elderly and where the thresholds might be, where do things get out of hand?

Yes, in Europe, when you die your data (as that sits with the government; on socmed etc. too! [ref needed]) belongs to the government and your family has no rights over them. By consequence of some weird interpretations of obscure articles, contra reasonable moral and ethical expectations by relatives (biologically/family-related, or qua social media ‘friends’..?).
But for bank accounts et al., there have been practical rules and protocols already a long time, so that children (come of age) slide step-wise into custodianship. Would we need something similar for parents’ online behaviour?

What would the rules of thumb look like, and could they be enforced somehow, to protect the weak against abuse ..?
Let’s discuss.

And:

[Yes it’s electric! (Voorburg)]

Yeah, there you are – thinking that because you’ve rented some space in the cloud (be it with real money [bits and bytes flowing over a staggering non-manageable complexity of networks, no-one bing able to pin down where ‘your’ bits might be at any given time – close to utter wave-equation physics a.k.a Buddism…] or with your data in the first place), you’ve put your data in the hands of the most capable to protect it.

Too bad. MySpace’s only a first example, or not even the first. As in this story. Not-even-than-old data being wiped with a Sorry.
As if … as if there aren’t any back-ups. Oh. As if anyone would care … “Flagrant incompetence may be bad PR, but it still sounds better than ‘we can’t be bothered with the effort and cost of migrating and hosting 50 million old MP3s’ ”
Yes maybe MySpace’s not really a major player anymore in socmedland, but apparently a lot of accidental archiving’s still on it. Correction; read no longer on it.

A thought for you. Where do you keep your cloud storage? How sure are you that all data is safe, indefinitely? Ever heard of broken promises? You an ostrich?

Not really, eh? Hence:

Ah! Now there‘s storage; not even the largest, for that: go to Vasques de Carvalho …

Gisteren stond er de post over wat er niet mis is aan risk heat maps. Voorwaar een (kennelijk) helder stukje, het kreeg vele hits en Likes. Echter, het bleek dat sommige mensen de post ook daadwerkelijk opende en er zelfs wat in snuffelden. Gezien de reacties was de post klaarblijkelijk nog niet helemaal helder. De onderliggende wiskunde en logica kwam zo te merken te weinig aan bod waardoor sommigen nog twijfelden of heat maps toch wel echt diepere managementinzichten geeft.

Die twijfel proberen we hieronder weg te nemen. In dezelfde stijl als gisteren, in vertaling van David Vose’s stuk.

Geschiedenis

De Kansrekening werd honderden jaren geleden in Europa ontwikkeld door mensen als De Cardano, Fermat, Pascal, Huygens, Laplace en Bernoulli. Er was ook toen al goud geld mee te verdienen dus ja, er deed dus ook een Hollander mee. Die wetenschappers gebruikten moeilijke vergelijkingen en grafieken. In de eeuwen daarna bleef het theorie, en de ideeën zijn weinig veranderd. En stagnatie, daar houden we niet van.
Vele jaren geleden was kansrekening een belangrijk element van risicomanagement. Waarmee we willen zeggen dat kansrekening, en dus risicomanagement, wortels had in de wiskunde en niet alleen in het gezonde verstand en dus waren beide onbruikbaar voor echte mensen die in de harde praktijk van de echte wereld werkten. Sindsdien is echter enorme vooruitgang geboekt. Software-ontwikkelaars begrijpen dat risicomanagement toch ook te maken heeft met de echte wereld, dus ontwikkelden ze ERM-software waarin vergelijkingen en grafieken volledig zijn vervangen door smiley-scores en kleurtjes. Dit was een revolutie in het risicomanagement; nu was risicomanagement beschikbaar voor allen die op school wiskunde niet begrepen. Voor bijna allen dus.
Continue reading “Heat maps lezen: Zo doe je dat”

In vertaling van David Vose‘s blog posts, met toestemming:
Vooraf even een paar woorden opdat u niet schrikt …:
Dit artikel gebruikt ironie. Zowat ieder idee dat hier te berde wordt gebracht, is volkomen en volslagen nonsens. Dit kan confronterend werken, omdat hier wel een min of meer exacte optekening staat van wat mensen daadwerkelijk doen.
Er staan enkele subtiele verwijzingen in naar Vose’s Pelican, een ERM-systeem dat de genoemde beperkingen niet kent. Het bekijken waard.
Veel leesplezier en bedenk het niet met alles te zeer eens te zijn…

In de afgelopen jaren zijn ‘heat maps’ – een populair en belangrijk hulpmiddel voor het managen van risico’s in projecten en in organisaties als geheel – onder vuur gekomen omdat ze op z’n best ‘misleidend‘ werden genoemd en op z’n slechtst ‘helemaal nutteloos‘, door de leidende denkers over risicomanagement. Dit artikel geeft een objectieve beoordeling van hun beschuldigingen.

Wat is een risico?

Zoals we allemaal weten: een risico is een gebeurtenis die al of niet zal plaatsvinden en als het plaatsvindt een ongewenst effect heeft. Het kent daardoor twee dimensies:

1. De kans dat het gebeurt
2. De grootte van het effect als het gebeurt

Wiskundigen, statistici, ingenieurs en wetenschappers hebben een speciale term voor de kans dat iets gebeurt: waarschijnlijkheid. Maar dat is alleen van toepassing op risico’s die maar één keer kunnen voorkomen. Voor risico’s die meerdere keren kunnen voorkomen (de overgrote meerderheid van risico’s) gebruiken ze de term verwachte frequentie. Dit is verwarrend. Om de wiskunde en statistiek simpel en bruikbaar genoeg te houden voor echte mensen, zullen we het in het vervolg maar gewoon over kans hebben en er vanuit gaan dat risico’s maar één keer kunnen gebeuren.
Continue reading “Er is niks mis met risk heat maps …”

Now I get it! That´s why it isn´t today´s date in GE ..!

Came across an important piece of work recently on business administration (for all sorts of organisations, not just businesses). Of the sort that clarifies and enhances our understanding of the world around us, so we can act in it with more distinction, in a manner befitting our self-perception of Being On Top Of It.

But alas. Once one has learned [understood and burnt into memory] the list of definitions and differences that I was talking about, one sees the impossibility to avoid being implicated. Though one can still maintain the illusion of only seeing all situations described [I mean all, not every] in just about any practice and not be a part of them – an illusion it is, certainly for the/those colleagues you know. I for certain have such high EQ that I see mostly you, not me, when assessing an environment, you understand ..?

No really. I just read (in the one-before-last full paragraph of the linked) that what I used as can’t-do-without audit interview technique for decades [literally] already, actually is the pre-mortem as dubbed by a Great One.
Nice.

And:

[Your organisation. All the time. Winter Wonderland London.]