Trouwe lezers herinneren zich wellicht nog het stukje over niet-zelf-rijdende autoauto’s. En de diverse posts over het toenemende gebrek aan ervaring-opdoenend vermogen en vooral -gelegenheid om telkens weer verdergaande extreme besturingssituaties van ‘AI’ over te kunnen nemen als dat moet.
Daar blijken dus allerhande wiki’s et al. al over te gaan. Als hier maar vooral ook hier en hier. Wat buitengewoon actueel is (wie denkt zometeen na jarenlang automaat-rijden nog ‘zonder nadenken’ én soepeltjes handmatig te kunnen schakelen? ‘overconfidence bias’ bij uitstek..!), bijvoorbeeld in:
- Vliegverkeer. Een duidelijke (casus)beschrijving is te vinden in Messy;
- Auto- e.a.-verkeer, als bovenstaande;
- Accountancy, als eerder beschreven (en daarna herhaaldelijk);
- Voorbeelden te over. Soms op het kantje de wereld reddend door niet te luisteren.
U kunt daar vast wel uw eigen ideeën aan toevoegen.
Even een plaatje tussendoor:
Get real; the datacentertankers with your LLM are fixed to their anchors; you just want to sail Free! (Off the port o’ Porto).
Dus… De logische-onmogelijkheidsaanhangers, of liever de nog-lang-niet-praktisch-toepasbaar-aanhangers van/tegen “AI” of zelfs maar het-betere-ML, formeren steeds meer anecdotische én system(at)ische voorbeelden, redeneringen en logica waarom we best vooruit zouden kunnen komen mét ML maar niet door ML alleen. Interessant. Maar jammer dat er zó veel energie aanmoet tegen het ontzenuwen van al te blije verhaaltjes, en er zó veel energie wordt verspild aan inherent (nog) onmogelijke mirages, luchtspiegelingen.
Dus … de vraag blijft: Hebben we van doen met de snelheid van (het) geluid, waarvan allang duidelijk was dat die wél kon worden doorbroken en alleen parktische tekorten dat lang onmogelijk hielden, of hebben we te maken met een lichtsnelheid die aantoonbaar onmogelijk kan worden doorbroken zonder in onoplosbare paradoxen te belanden; zoiets als tijdreizen met de grootvaderparadox? Of waar ertussenin (ook onmogelijk) zitten we qua ‘AI’-theoretische-mogelijkebestaanbaarheid..?
En dat nog afgezien van de wenselijkheid van al dat AI-gedoe.
Denk aan deze: De eeuwige wens van de mens, is dat ‘iemanden’ of machines of wat dan ook, gevaarlijk, vervelend of saai werk overnemen om ons de ruimte te laten om creatief te leisure‘n. Wat er gebeurt in Amazon-warehouses is dat er airco komt tegen 40°-hitte niet omdat de mensen al omvielen (letterlijk gebeurd; is pech) maar pas zodra de robots er last van hebben.
Maar/omdat er ‘helaas’ nog mensen nodig zijn voor de kennelijk toch wel complexe taken … Wat makkelijk is voor de mens, is moeilijk voor de automatisering en andersom.
Hier passen een hoop metaforen over terugtrekking (ik bedoel: ‘tactische hergroepering in achterwaartse richting’) door de mens langs de meest kwetsbare vluchtroutes – zonder een samenwerking op te zoeken op de meest waardevolle grond.
Die grond is overigens denk ik te vinden in een naadloze verbinding, dooradering, van geautomatiseerde systemen op basis van ‘gewone’ algoritmen – die blijken wel al héél veel te kunnen, mits slim doordacht –, ML, maar ook Expert Systems as of old – denk Lisp en Prolog! – en bijvoorbeeld genetische algoritmes (doorlopend zich ontwikkelend, wellicht zelfs, à la ML-doorlopend-trainend ..‽) — en dat al te mixen met gewone mensen die hun unieke kracht gebruiken naar eigen inzicht en luimen.
Zelfs als die luimen liggen in, om maar wat te noemen, de accountancy. Was niet ooit het idee van de auditor een Notabele te willen zijn; gezag op persoonlijke naam te hebben – als een auditor zijn werk had gedaan en voor zichzelf voldoende had gezien om het auditrestrisico te kunnen aanvaarden, dan was het Goed (genoeg). Getrouw Beeld, bovendien. Iets meer dan Bijstand verdienend vanwege het afbreukrisico, niet meer want dat betaamt een Notabele niet – stel je voor dat een auditor geassocieerd zou raken aan geldwolverij; de schande!
Contrasteer dat eens met de Standaard 4400(N) en zie de totale onderschikking van de Mens aan de kapitalistische Machine. Lees wat de Klassieken dachten over revoluties als volstrekt natuurlijke processen, nu weer hard nodig bij een bezitsongelijkheid die wereldwijd nog nooit is vertoond (really).
À la Bruce, samenvatting hier: De wereld is als een spinnenweb: de kleine vliegjes worden gevangen, de grote vliegen er dwars doorheen.
Waarbij de wereld bovendien dermate en-én is, dat de werkelijkheid niet in regeltjes te vangen is. Prescriptief noch descriptief. Vaste regels zijn derhalve een contradictio. Flex moet. Wie daardoor in paniek raakt – nee, we zijn wel degelijk ietsje verder ontwikkeld dan de holenmens (on the surface, en alleen daar), maar er is een fors contingent mensen (waaronder collega’s) dat nog steeds liever in de grot blijft want buiten is het koud en enge dieren en zo ook al verhongeren we – laten we dan ook degenen die wél naar buiten willen om te exploreren en voedsel (ook voor de geest) te vinden, vooral proberen tegen te houden zodat we allemaal ten onder gaan. Zie de hedendaagse maatschappij/economie.
Nou ja, zo ziet u maar: Zelfs een serieus verhaal over ‘AI’-onbestaanbaarheid weet ik wel om te turnen tot een bezwaar tegen microdenkende vinkauditortjes…
