Tsja, sommigen zijn héél druk met Avg- of GDPR-implementaties (zoals hier). Al die DPIAs (huh, meervoud ..?), die zelden überhaupt nodig zijn (zie onderaan pagina 4 van deze screenprint)… En alles voor de papieren tijger.
Jawel.
En ‘we’ pakken het helemaal verkeerd aan. Al lijkt het hele circus op een (verlaat!) Y2k- oftewel Millennium-gebeuren, het is [gelukkig] voorbij voor we het doorhebben [op naar EU ePrivacy, google dat maar en juicht, want] terwijl we de leukste dingen hebben gemist. Zoals, … inderdaad, de herinneringen aan Y2k duiken weer op. Nu dan, als copy-paste [plus een berg upgrade in code] van mijn toen blog-avant-la-lettre, een verslagje, harstikke geanonimiseerd…:
Some pictures of a two-week Y2K job in Greece. No text wasn’t into that, yet. [Maar zie onder de plaatjes voor het vervolg…]
[A tourist picture of what was 200m. from the hotel, and a view-through at some stopover island during the weekend time killer boat trip]
[A picture of a typical island harbour; hey pasted together before Photoshopping was a common thing let alone panorama assistance]
De elfstedentocht: Life’s a beach
Door de actie Rendement Of Percent is er van trainen weinig terechtgekomen, dus doen we de trip in drie etappes.
Schiphol – Muskat (Oman) – Dubai (UAE), Dubai – Zürich – Budapest, Budapest – Schiphol
Onder het motto we gaan halfweg naar (de) …
Na een heerlijke nachtvlucht (geen home movie op de personal video), vliegend over Budapest en over Dubai, met een stopover in de zeer vroege morgen (twee huisjes, zonder alcohol) komen we ‘s ochtends terug aan in/op Dubai. Het eerste hotel is op een steenworp afstand van het vliegveld – voor wie slecht gooit. Eerste indrukken: Iedere portier of kruier rijdt in een KEA-manager formaat auto, ook de taxi’s zijn unimpressive (hint voor Ronald: hier hebben ze de accu wel vol…) maar de rest is allemaal subcompacts (Mercedes, vooral). Dus maar snel op zoek naar kamer 
En de nummering telt gewoon van links naar rechts!
Na een opfrissing kan gelijk de cursus van start. Een ‘gemêleerd gezelschap’, die directeuren. Ook hier: Arabieren uit alle windstreken die Engels spreken, en de verdwaalde Engelse expatriatedirecteur die Arabisch spreekt. Sylvie Deveraux die eruit ziet zoals haar naam klink, voldoet aan al m’n wensen. Zoals de bedoeling was, komen we niet verder dan halfweg het cursusprogramma maar de discussie is interessant. In Ras-al-Khaima en Sana’a wil men op zoek naar Y2K-info op het Internet maar men heeft er geen Internet. Maar de Egyptische moeder van Ali, die is een toetje, en maakt alles goed.
‘t Is al avond als ik enkele stappen het hotel uitkom. Het hotel overigens is niet je van het: Postzegels kopen kan er niet (want de receptie verstuurt kaarten courtesy van het hotel). Gelukkig is er een verse vruchtensalade op de kamer en zijn er verse pistachenoten op ijs (tip), en naast de koffiekaart is er in de lobby tevens een sigarenkaart.
[Jajaj zie boven qua liteit. Budapest: Donau (hotel boven rechts, rechts van de kerk]
Rond middernacht vertrekken dan maar maar om over Budapest via Zuur-ich twaalf uur later terug in Budapest te belanden. Het Hilton is niet onaardig, met uitzicht over de (niet zo schöne, groene) Donau. Terwijl TA naar de API’s kijkt, doe ik een rondje door de stad maar dat is dan ook alles wat er te beleven valt. ‘k Sta net op de brug over de Donau als er een mobieltje binnenkomt van het [Klant] reisbureau (dat is een afdeling daar, niet een pleonasme) dat Martinique me niet kan ontvangen. ‘t Zal vast wel zijn dat er al iemand op het strand ligt. Maar reschedulen is er nauwelijks bij, Martinique zit midden in het schema. ‘s Middags komt Arvind Hari; als Indische Zuid-Afrikaan in Hongarije voor Polen, Roemenen, Albanezen, wat Belgen en Engelsen, de Griek die ik kende van [Klant] Athene plus een Israeli en een Amstelveense collega uit Kiev is hij na een Engelsman in Dubai de logische collegadocent.
‘s Avonds gaan we met z’n allen dineren op niveau; de rekening ligt op Westers niveau (of komt dat door alle Tokaier) maar daar zijn partners goed voor.
De cursus ging naar behoren; zoals te doen gebruikelijk is er nogal wat weerstand tegen Nee moeten zeggen tegen de klant; in volstrekte tegenstelling met Nederland probeert men te concurreren en neemt men er liever wat meer werk aan dan dat men voorzichtig is. Alleen begint de Waal van Roemenië de Engelsman uit Bulgarije te beschuldigen van slecht Y2K-onderhoud van diens kerncentrale aan de grens.
Na het opstaan om 04:00u verliep de terugreis verder uneventful.
Schiphol – Zanderij /Paramaribo – John Lie-Tjauw – Paramaribo/Zanderij – Hato/Curaçao, Curaçao/Hato – San Juan (Puerto Rico) – Castries – Vieux Fort/Hewanorra – Miami – Schiphol
Toen we net terug waren van de cursus lag er het bericht dat de reis naar Suriname niet ergens op woensdag zou zijn, maar al dinsdag eind van de ochtend. Fijn voor de planning. In paniek maandag dus nog even een visum geregeld, tussen productief klantwerk door. Het aantal contactpersonen om synchroon op de hoogte te houden van het reisschema en de details staat inmiddels op 21. Tevens kwam het bericht dat ook de Bahama’s al iemand op het strand hadden liggen. Druk overleg leidt ertoe dat ik rond vier uur weet dat ik de volgende dag in Suriname zit, en dat ik een naam van een hotel heb. En Martinique en de Bahama’s wordt uitgesteld naar (voorlopig…) eind november. En of de laatste stop in Miami doorgaat weet ik nog niet. En welke tickets ik meekrijg, zien we wel op Schiphol.
Dinsdag dus vertrokken. Dat wil zeggen, eerst een poging daartoe. In een bomvolle Jumbo taxiën we een uur te laat weg als iemand onwel wordt en eruit moet. Na de terugtaxi en bagage uitladen hebben we pas drie kwartier later een slot en kunnen we op pad. Wee degene die tegenwoordig business class vliegt… dan krijg je jengelende kinderen in je nek. Bij aankomst hoeven we maar een uur in de rij te staan bij de douane. Het hotel is OK; een dependance van hét Torarica. Nadat ik er 25 jaar geleden voor het laatst was, is er niets veranderd, al staat alles nog best netjes overeind.
De review bij de [Klant] Suriname verloopt stroef maar niet atypisch: De accountant volgens [Klant] is de accountant niet meer want hij was bij Ernst & Young gegaan en nu doet een andere accountant de [Klant] Suriname (P bier, dat is het) en dat is een vertrouweling van de general manager die dus ook p… off is door de slechte communicatie en zo verder. Er ís weinig aan automatisering (al zou ik niet weten wat er nog meer kan worden geautomatiseerd… het is meer de omvang van de operations). En er wordt weinig aan Jaar 2000 gedaan want bijna alles is al compliant, volgens de leveranciers. Al moet men op [Klant] wachten voor een aantal brouwerijsystemen, worden alle end-usersystemen vervangen en het netwerk ook en wordt de complete businessapplicatie vervangen door een ander en ligt de distributie bij een ander bedrijf, en is telecom, stroom en water een punt van zorg. Maar soit, het elektriciteitsbedrijf schrijft gewoonweg dat ze normaal al niet normaal kunnen leveren dus de bijzonderheid van Y2K merkt niemand. En water, dat loopt deels (!) op zwaartekracht. En telecom, ach, men doet even wat met twee satelliettelefoons en faxen (en bellen!) gaat nu al moeilijk om maar te zwijgen over het ontbreken van e-mail. En in de brouwerij gaat alles nog handmatig, weinig PLC’s tot je op de inventaris / in de brouwerij en bottelarij kijkt en er toch nog wel hier en daar wat tegenkomt. Het kantoornetwerk wordt vervangen want de inkt van de vendor letter was nog niet droog (letterlijk) of men ontdekt dat de netwerksoftware niet 100,0% legaal is… En de AS/400 die al eens was binnengereden door [Klant] Nl was nooit gebruikt, dus nu er een Belgisch/Afrikaans pakket (kan het erger?) komt, wordt die ook gescrapt naast de S/36 (jawel, 8″ floppen!) die alle businessapplicaties draagt. Mout, hop en gist komt van [Klant] dus daar heeft men geen zorgen over. Hoe dat spul het land inkomt zien we dan wel. Rijst (in plaats van mout) wordt lokaal betrokken maar dat is al moeilijk omdat de leverancier nu al een puinhoop is. Contingency planning is niet nodig, misschien moet er wat extra grondstof worden aangehouden en wat extra bewaking als men alle geld (men draait op cash) niet bij de bank kwijtkan. En wat extra diesel voor de generatoren, dat is het dan verder wel.
En de economie is door z’n fundering aan het zakken dus men leeft nauwelijks meer met week- maar bijna al met dagkoersen voor vreemde valuta. De general manager maakt zich geen zorgen om het jaar 2000; het jaar 2000 is nu.
Als we (met KPMG Big 4-collega, goede vriendin van JLT’s vriendin) proberen een fotorolletje te kopen, kan dat niet want de kassa doet het niet door stroomuitval en cash geld uit de muur trekken kan niet door dezelfde stroomuitval en in dollars betalen kan niet wegens gebrek aan rekenmachine door dezelfde stroomuitval. Dan maar lunchen in het Krasnapolsky want die hebben hun eigen stroom en KMPG heeft er een doorlopende rekening. Goed idee voor Amsterdam, dan kun je tussen het winkelen door ten minste serieus lunchen. Overigens wordt Kras hier verbouwd onder architectuur van JLT’s vriendin.
‘s Middags op het KPMG Big 4-kantoor nog wat mensen ontmoet en m’n e-mails gelezen. Dat waren er niet zo veel, ze pasten op drie floppies. Tevens hebben we geprobeerd te reply’en, hetgeen via Outlook ’97 via IExplorer via 14k4 naar de ISP ging. Of niet ging. Of zo.
‘s Avonds komt JLT langs. John rijdt nu Jeep Cherokee, en is de directeur van hét Surinaamse rekencentrum. Na een rit door de omgeving en door Paramaribo eten we wat bij z’n schoonmoeders restaurant. Door de achterdeur staan we op JLT’s terras. Een toer door het huis leert dat hij heel KEA Amstelveen zou kunnen huisvesten, en nog op stand ook. Alles tropisch hardhout, dat spreekt, want de laan waar hij woont is de Apollolaan van het land; omzoomd met Mahonie-bomen. En nu bent u allen bang dat u over de tong bent gegaan en dat is terecht want dat bent u, uitgebreid. Het bevalt JLT overigens prima, om hands on bezig te zijn (zo heeft hij bij zijn Surinaams Computerbedrijf alle IT vernieuwd, van 4361 naar AS/400, frame relay, NT (goed zo), etc.) en niet alleen langs de zijlijn te auditen. Alleen is hij een beetje in de war, hij rijdt links. Maar dat doet gelukkig iedereen in Suriname, anders zou het zo’n rommeltje worden.
De volgende dag de preliminary results van de review besproken. Nogal heavy. Sorry voor de [Klant] guidelines en requirements, maar die zijn zoals ze zijn. Ondertussen komt er links en rechts nog een fax binnen en ik ben al zo ver dat ik de dag tevoren weet welk hotel ik morgenavond ben geboekt…
De vlucht van Zanderij naar Curaçao is uneventful maar wel spannend want met de SLM.
Op Curaçao staat de lokale collega FD me op te wachten. Typisch een Jaar 2000-man en dus een goeie vent. Alles op het eiland is nog uitstekend herkenbaar van 21 jaar terug toen ik er voor het laatst was. Zelfs de ijscoman zit op precies dezelfde plek als toen.
Op kantoor het werk van KPMG Big 4 Curaçao bij [Klant] doorgenomen, wat handen geschud en zo. Inmiddels is de huurauto afgeleverd en ga ik naar het hotel. Dat valt een beetje tegen; ‘k moet wel twee à drie stappen recht m’n kamer uit doen voor ik op het strand sta. ‘s Middags nog langs onze vroegere werkster geweest. Die woont nog waar ze toen woonde, dus dat vind ik op gevoel. Ze kende me als klein ettertje, schat ik, nu ben ik een grote … en we halen herinneringen op.
[Curaçao: Westpuntbaai]
De zaterdag wat in de zon gelegen, gesnorkeld, en een beetje rondgetoerd over het eiland. Na een paar kilometer heb ik geen kaart meer nodig want alles is toch nog precies zoals 21 jaar geleden. Alles zo terugzien is nogal emotioneel. Maar anyway, dat wordt ‘s avonds rechtgezet want er is een feestje dus duikt Dries op. Desalniettemin is het een gezellige partij.
‘s Zondags PW van [Klant] voor de rol van collega-auditor van het vliegveld opgepikt.
De review verloopt maandag een beetje rommelig. We vallen binnen bij de general manager; in plaats van een courtesy visit wordt het een groepsgesprek van alle betrokkenen, inclusief de deputy Latin America and Caribbean uit Miami die we pas volgende week zouden spreken. Maar goed, we worden veel wijzer doordat we alle betrokkenen bij elkaar hebben.
De trip naar Martinique en de Bahama’s wordt overigens in druk getelefoneer alweer een week verzet. Althans, voorlopig, onder voorbehoud van kunnen en volgorde.
Dinsdag werken we de dingen uit, maar Revisions tussen Word ’95 en ’97 uitwisselen gaat hoogst matig.
Woensdag is Antillen-dag (men viert dat er nog vijf over zijn), maar nevertheless bespreken we het draft rapport. De reacties zijn positief, opbouwend komen we tot nog wat aanpassingen om de aanbevelingen wat uit te diepen.
Donderdag doe ik op kantoor nog wat vliegwerk om zaken af te maken en het vervolg van de reis te regelen. PW rekent in het hotel z’n telefoonkosten af. Slechts $500, voor een aantal uur bellen naar Nederland.
De reis naar Puerto Rico is uneventful maar wel spannend want met de ALM. Op Puerto Rico hebben we een transfer. Maar Amerika is zo achterlijk dat we met de koffers moeten sjouwen, door de douane, en een paar honderd meter verder (geen kruiers of bagagekarretjes) weer moeten inchecken. Voor ons staat een flinke rij, 23 onbemande en 1 bemande balie. Achter de balie staan op een gegeven moment elf medewerkers van American Airlines, maar slechts een helpt. En als men dan een complete verhuizing als bagage wil meenemen, moeten zaken ter plekke worden uit- en overgepakt. Denk maar niet dat men dan in de tussentijd de volgende klant behandelt. En helemaal feest wordt het als iemand 20 levende kippen, verpakt in archiefdozen, als bagage wil inchecken. Het gekakel is niet van de lucht. Na twee uur (!) zijn we dan eindelijk ingecheckt. De vlucht naar St. Lucia is uneventful. En iedereen is hier een beetje in de war, ze rijden weer links.
Het eiland leeft van de bananen, en van het [ander]P. bier uit de brouwerij. Het Royal St. Lucian hotel kan ermee door; een kamer van 80m2 (vier kamers), met open veranda, in-pool bar, eigen strand, en zicht op Rodney Bay. Daar komt alweer een driemaster de baai binnen. Tsjonge wat is het vervelend dat we in no time zijn verbrand en dus alleen maar werk over hebben.
{St. Lucia, vanaf de veranda van mijn kamers]
Zit hier alweer een KPMG Big 4-club met de omvang van een sub-POG? Neen, op het eiland is geen K te herkennen, PWC heeft een monopolie.
De review is triviaal; men heeft alles uitstekend voor elkaar, inclusief een written mandate conform de normen. Maar men geeft grif toe dat dat is omdat de auditor voorbijkomt. Al had men alle plannen al sinds januari 1997 (…!), men heeft ze zonder morren aan de [Klant] Corporate normen omgeschreven. Of we kunnen aangeven wat er nog moet gebeuren, if any, en of men niet te veel doet. Ach, dat valt wel mee. Maar het is wel zoeken naar tekortkomingen… We gebruiken om en om PW’s verloopstekker om de laptop op te laden terwijl de ander op z’n batterij loopt; volgende keer toch maar een stekker meenemen.
We vertrekken vanaf het tweede, het grotere, vliegveld op het eiland waar het druk is; er staan wel twee vliegtuigen! In Miami de President, Latin America and Caribbean van [Klant] gebrieft. Maar die zit op de Bahama’s want het volledige management van [Klant] aldaar is onthoofd. We doen het met de deputy. De ontvangst is hartelijk; het gaat er niet om welke aanbevelingen worden overgenomen maar hoe zo snel mogelijk het overnemen van alle aanbevelingen kan worden gemonitord. PW vertrekt, ik heb nog anderhalf dagje extra genomen. [Klant] regelt een hotel wat in Miami nooit moeite kost maar nu wel want Halloween-weekend komt eraan; bijna zat ik in een hotel met Jacuzzi op de kamer maar helaas. Daarna nog een dagje geshopt en rondgenixt en wat gezond. Hier in Miami is een New Beetle of BMW 5-serie echt voor Greenpeace-leden; de rest rijdt twee maatjes groter. Omdat ik de volgende ochtend uit het hotel moet, doe ik nog maar even een ochtendje kantoor (“Mijn Eerste Cubicle”). Nee Piet, deze uren komen niet tegen Amerikaans tarief op XABAL.
De terugreis is geheel uneventful. De business class lounge is up to standard, dik tapijt en pluche stoelen. En John Glenn is de lucht in en daarna wij. Na een landing om 06.00u kom ik om 08.30u nog even 987 mailtjes doorploegen (echt waar).
Jaar 2000, part three: The Colbys. Schiphol – Miami – Nassau, Nassau – Miami – San Juan – Fort-de-France/Trois Islets (Martinique), Trois Ilets/Fort-de-France – San Juan – Schiphol
Terwijl de vooruit teruggezonden doos met dossiers, vuile boxershorts en andere souvenirs van Curaçao nog steeds niet is aangekomen (de doos uit Miami was er in drie dagen), vertrek ik alweer voor het slot van de trilogie. De foto’s van de hotels op het Internet beloven alweer dat het afzien wordt.
De reis zelf valt gelukkig mee. Op Schiphol ruilt Jacqueline me voor haar vriendje, en kan ik rustig een verloopstekker kopen. Na (alweer) een te laat vertrek om 15:20u van Schiphol zijn we om 01:00u (lokale tijd!) op bestemming. In plaats van een visa waiver is een kaartje in te vullen met Purpose of Visit: honeymoon / vacation / pleasure cruise / casino trip / travel agent reconnaisance / off-shore investment / business-pleasure / business; Transport: private yacht / cruise / private jet / airline; Stay: private yacht / private villa / friends’ villa / apartment / hotel. En ze rijden hier weer links.
De volgende ochtend (zondag, om bij te komen) wandel ik even een rondje door het hotel, dat vier keer zo groot is als ons kantoor Amstelveen (echt waar). Voor de lunch kan ik niet kiezen, uit de zeven restaurants. En het 24-uurs casino en in het zwembad aan de bar (alweer) kijken naar het partijtje zwembadvolleybal voor jongedames gaan snel vervelen (niet echt waar). Gelukkig komt er ‘s middags wat bewolking en een regenbuitje. En iedereen is hier een beetje in de war, ze rijden weer links.
Maandag naar de brouwerij, dan, voor de review. Nee, nee, nee, alweer drie keer uitleggen dat het geen audit is. Ondanks de geruchten vooraf, loopt de brouwerij eigenlijk als een trein. De Y2K-coördinatrice heet Pandora maar het project is daar niet naar, integendeel. En men is bezig SAP in drie maanden binnen te fietsen, en ligt halfweg nog op schema. Met lunch even op en neer naar het hotel,want juist daar geven de general manager en de financial manager een cursus. We bespreken een en ander. ‘s Avonds met de cursus mee buiten de deur gegeten. Niet dat de Amerikaanse invloed overweldigend is, hoor, maar er wordt alleen maar over veel geld gepraat.
Dinsdagochtend langs het KPMG Big 4-kantoor hier (mijn tweede cubicle), met een fantastisch uitzicht over Nassau maar de IT-club is half overgenomen door Digital. Met lunch weer langs het hotel, om een eerste draftrapport te bespreken.
Inmiddels is het anderhalve dag zonnig en dus besluit ik het werk voor de middag door te schuiven naar de volgende ochtend. Het zal u niet verbazen dat dus na de lunch weer bewolking opduikt. Maar goed, je kan beter op het strand bij 25° luieren dan in Amstelveen op kantoor… oh nee daar werk ik ook altijd hard.
De hotelrekening bekijk ik on-line op de TV op m’n kamer (de minibar heeft een elektronisch display met prijzen, en tiptoetsen om te boeken wat je verbruikt, dat wordt dan via het netwerk op de kamerrekening geboekt). ‘s Ochtends (ja, strakblauw weerweer) ligt de rekening onder de deur geschoven, en hoef ik alleen de sleutelkaart in te leveren. Een opmerking over de stand van IT in dit gemiddelde hotel hoeft niet, dat komt zo wel weer.
De ochtend gaat op aan het afronden van het rapport. ‘k Heb tot ‘s middags 13:50 om in te checken. Tot ik om 12:15 op m’n ticket kijk en zie dat 12:45 al take-off is. Met een flinke race sta ik precies om 12:45 klaar om te boarden en zie het toestel wegtaxiën. Met de volgende vlucht zit ik aansluitingstechnisch krapjens, maar op Miami ben ik in tien minuten van stoel tot stoel (bijna echt waar: 9’45″). We vliegen terug pal over Nassau, Bahama’s naar San Juan. Ook San Juan werkt dit keer mee; dertig meter lopen en een uurtje wachten. Tegen elven ben ik dan eindelijk in het hotel.
‘s Ochtends gelijk een regenbuitje, niet verfrissend want het is prompt hoogst benauwd, daarna overigens flinke zon. Het hotel valt alweer tegen. Ik moet helemaal van m’n veranda afstappen om op het strand tussen de topless françaises te belanden. En een palmboom hier en daar belemmert het fraaie uitzicht over de baai. De bar is niet in het zwembad maar staat in zee, vijf meter van het strand, twintig meter van m’n kamer. Lastig hoor. Wacht maar tot je de foto’s ziet. Het is hier koeltjes met zo’n vijfentwintig graden met flink wat zon. Ik hoor dat het in Nederland koud is. HAHAHAHA!
[Zicht vanaf het restaurant]
[Vanaf de pier; kamer in het rijtje beneden]
[Uitzicht op mijn cubicle]
Het hele eiland is een departement van Frankrijk en het is hier dan ook Frans tot en met. Zoiets als Zuid-Frankrijk in de tropen, palmbomen en suikerriet (rum!) in plaats van cypressen en wat groener maar wel met de boulanger, charcuterie, centre ville, hôtel de ville, obelix pour les morts pour la patrie dans la guerre, zone industrielle, cédez le passage en ga zo maar door. De Beaujolais primeur est arrivé, eerder dan in Nederland (echt waar). Zelfs de racefietser die heuvelop alle verkeer half over de middenstreep duwt, ontbreekt niet. De taal is Frans, de auto’s zijn tachtig procent Frans (de nummerborden zijn Frans), de francs zijn Frans, de keuken is Frans, de service is Frans, en de slag is Frans. Na hamburgers en hotdogs is het een verademing, crêpes en echte wijn en de prijzen proberen waar te maken wat ik aan sterren aan de hemel zie. Zonde dat de Fransen me alweer direct op de zenuwen werken. M’n GSM pikt een zeer sterk signaal op, misschien daarom dat allerlei vliegtuigen rare bochten draaien want France Télécom is alsnog onbereikbaar dus SMS-berichten naar Jacques sturen ho maar. Men rijdt overigens rechts, dat is even wennen.
De audit verloopt vrij soepel in het half Engels, half demi-Frenchais, men doet alleen niet zo veel formeel. Wel test men zeer veel, zonder audit trail natuurlijk. De brouwerij heeft een officiële policy om zo veel mogelijk met de hand te blijven doen. Dat scheelt in de arbeidskosten omdat men dan aan laaggeschoold personeel genoeg heeft. Dit is de policy, echt waar.
En contingencies doet men niet zo veel aan. Het bestaat toch niet dat de overheidsdiensten of -utilities ermee ophouden, dat zijn immers bureaucratieën op z’n Frans. Dus dan hoef je ook geen voorzorgen te nemen… of toch maar een beetje. Lastiger is dat er regelmatig her en der stakingen zijn, want ook de vakbonden zijn Frans. En 70 concurrerende biermerken.
Het projectteam is nu twee man, zeer parttime. ‘s Middags de eerste dag hebben we al de hoofdpunten geraakt en de inventaris doorgenomen, en begin ik met het draften van het rapport. Y2K is hier immers in de hand; zo’n beetje alle systemen moeten gewoon nog worden ge-upgrade, zonder iets op papier behalve een paar pagina’s inventaris.
Kennelijk is er gisteravond toch een slechte mossel tussendoor gefietst. Vrijdag het draftrapport afgemaakt en besproken. ‘s Avonds met de Finance Manager en z’n vrouw en dochter uit eten. Zaterdag dus lekker uitgeslapen en van m’n veranda afgestapt. Later ook nog even met het pontje de baai overgeweest, naar de stad. De laatste vrije zondag van het jaar toch maar even een rondje golf te lopen; langs het geboortehuis van keizerin Josephine (vlakbij de kerk waar keizerin Josephine is gedoopt, etc., etc.) en langs de kust; de waterhindernissen zijn hier niet een gebaggerd modderslootje met wat nieuwe aanplant zoals in Nederland, maar als ik out of bounds sla, ligt de bal in de Caribische Zee, omzoomd met palmbomen. Woorden schieten tekort, en na twee foto’s, m’n filmpje ook. (Misschien morgen apart nog even langsrijden.) Het losse natuurlijke voorwerp dat m’n slag belemmert, is geen takje of denneappel (he S., een ea-combinatie) maar een kokosnoot. ‘k Kan zo wel doorgaan, het is echt bijna te mooi om waar te zijn, vanaf nu ben ik verwend voor altijd. Verder doe ik zondag lekker niets zoals gewoonlijk doordeweeks. En de Fransen beginnen me nog meer op de zenuwen te werken (echt waar), [ net zoals jullie (m) (niet helemaal echt waar) | veel liever was ik terug op kantoor bij jullie (v) (bijna echt waar) ].
[Golf, met de tee midden-midden]
Als op de strip (luchthaven is een te groot woord) de incheckbalie plotseling leeg is, duurt het anderhalf uur voor weer iemand verschijnt. En de rest van de luchthaven is nog bureaucratischer dan je voor mogelijk houdt. Op San Juan heeft Martinair kennelijk vertraging. En denk maar niet dat er iemand is om te vertellen hoe lang, hoe of wat. Want er ís gewoon helemaal niemand van Martinair.
‘k Wil dit net gaan typen als naast me een of andere sloeber met blote voeten in sandalen, een rafelspijkerbroek en een polotje van Deloitte Consulting gaat zitten. En die trékt me toch een flitsende laptop tevoorschijn! Van schaamte durf ik de mijne, 75MHz, met barsten in het plastic, niet te gebruiken. Als hij weg is, gaat er nog een slons in een verkreukeld linnen jasje zitten. En die trékt me toch een flitsende laptop tevoorschijn! Zie hiervoor. Na vier uur gerieft het Martinair dan om te vertrekken.
1187 HZ – 1185 MC, tot slot
Hm, slechts 331 nieuwe mailtjes, dit keer.
Het geheel kan eenvoudig worden samengevat: Jaar 2000-reviews doen is absoluut afzien. Mocht je nog een opportunity zien voor Y2K-werk in een toeristisch aantrekkelijk gebied dan raad ik je absoluut af dat te doen. Neem liever die klus op Bedrijventerrein De Knurftjens Noord, ik offer me wel weer op!!
