Mostly on wine. Also: IRM/InfoSec/I-Advisory and -Audit services. Positive contrarian, inspirator, loosen-upper.
Yes, that’s my InMap (http://inmaps.linkedinlabs.com). Quite a messy thing. Large clouds of KPMG [blue], ABN AMRO (various subsets) [orange, green], Noordbeek [light orange], Achmea [purple], NOREA [lilac] in it, too, Maverisk/ISSA [light blue] etc.; aiming for connectedness is nice but I think I’ve wiped enough into one tangle. The top grey Private, #Tuacc et al., ICC and Miscellaneous, is obviously less of a mess.
Oh well.
Yet another graphic depiction of the Singularity; dystopian version here.
Wondering why there aren’t movies about the positive Sing interpretations… Not.
And, of course, on a cheerful note, a picture for you:
[Gotham, deceptively sunny]
Just a rip from Seth Godin’s blog:
Entropy, bureaucracy and the fight for great
Here are some laws rarely broken:
As an organization succeeds, it gets bigger.
As it gets bigger, the average amount of passion and initiative of the organization goes down (more people gets you closer to averge, which is another word for mediocre).
More people requires more formal communication, simple instructions to ensure consistent execution. It gets more and more difficult to say, “use your best judgment” and be able to count on the outcome.
Larger still means more bureaucracy, more people who manage and push for comformity, as opposed to do something new.
Success brings with it the fear of blowing it. With more to lose, there’s more pressure not to lose it.
Mix all these things together and you discover that going forward, each decision pushes the organization toward do-ability, reliability, risk-proofing and safety.
And, worst of all, like a game of telephone, there will be transcription errors, mistakes in interpreting instructions and general random noise. And most of the time, these mutations don’t make things wonderful, they lead to breakage.
Even really good people, really well-intentioned people, then, end up in organizations that plod toward mediocre, interrupted by random errors and dropped balls.
This can be fixed. It can be addressed, but only by a never-ending fight for greatness.
Greatness can’t be a policy, and it’s hard to delegate to bureaucrats. But yes, greatness is something that people can work for, create an insurgency around and once in a while, actually achieve. It’s a commitment, not an event.
It’s not easy, which is why it’s rare, but it’s worth it.
And a picture for your viewing delight (?)
[The epitome, unfortunately]
Why processes don’t work, at all: The blocks. The activities scheduled, often only throughout the year, in sequence. As if … Reality will throw all activities at you every day, as reactions to incidents and panics.
Along the lines of “Can’t have a massive data breach today, because this first quarter we’re only supposed to do risk analysis by the book – unsure if by Summer, we’ll have finished this as everyone is learning the first baby steps of it in turns. Come back per September and we’ll have a result that no-one of us recognises, or anyone else for that matter, as anything approaching a serious result, and no-one will know what to do next or have budget for it.” (Remember, the 15.5 risk ..?)
Practice may sober you up. Then, auditors come around. “Check. We did ask about this. Uncheck. You failed to do the irrelevant. It’s nothing personal, but your head will roll.”
Oh well, Mintzberg had it right already.
Check; need to write this up in some white-paperish long-form post. Closing off now, with a picture for your viewing delight:
[Ah, what a monument, what a museum!(piece) to cherish, to search for]
[No room for downstairs personnel]
Where are the leaders?
I don’t mean the hopeless hapless clueless bureaucrats that label themselves such.
I mean the kind that opposes the following:
Every time again, when something goes horribly wrong in society, it turns out there are few to blame, if any, after careful search and much (self- and friends-)exculpation. It appears as if (read: when) all societal structures, regulatory and oversight structures in particular, are just set up to spread accountability. So that when all are accountable, none are accountable.
Quod non! However, the meek, that shall be eternally butchered in hell for their inaction against Evil (i.e., bureaucracy and its drone executioners), their complacency and their numbness. Is the latter a definition of blindness to the real world?
E.g., in the world of temp staffing, in particular re freelancers, contractors, external consultants. Some department has a need, however inexact the requirements for the solution. The in-charge must deal with HR, and Procurement (in all their shades and clourings, and many other departments probably too), to get a slot filled. HR and Procurement have NO clue whatsoever, are only marginally capable of posting a check box list from some outdated, never-have-been-valid longlist of randomly assembled requirements.
Candidates apply. The ones that check all the boxes (currently, often automatedly, shutting out even more interpretation), get the job. The ones that fulfill the original need, don’t. All now must be satisfied for procedure was followed – to death. The problem owner isn’t since (s)he gets only the dull, the procedure-fitting, not the original, the fresh, the new, that could actually create (new, innovative) solutions to the ill-defined problem. The true candidate isn’t because (s)he’ll never be able to deliver the real solutions.
How can you comment when HR and Procurement just did their jobs ..? When in fact, they didn’t. But theirs was not a lofty goal or objectives, theirs was just the mincemeat targetlets. Operation successful; patient died.
And don’t start on the financial sector… And every business failure in between.
Or do we first need to revert to common sense in principle-level target setting, over just the quarterly figurelets..? This may not catch on quick enough to prevent the mob from raiding the regents’ houses… (as here (Dutch)).
So, where are the leaders that call this crap for what it is, fire all those that refused to think, and instate and require direct comms wherever possible …?
On the quest to maintain autonomy as Freedom, as the driver for privacy.
First, a picture:
[Oh look, a fig leaf of green, so this isn’t Metropolis at all (…?)]
Yes, indeed. I was triggered by the ‘blessings’ that Big Data may deliver in e.g., health care, where Watson-like doctors may deliver more accurate diagnoses that humans might. IF, big if, they’re fed with the right information. Restraint will not be in the system.
But, moreover, it is not the emotionless (?) machine we fear; it’s the loss of control. A human would interact; a machine, well, wouldn’t have need for that as it’s ‘always’ better than a human, and shouldn’t be second-guessed. A human doctor we can still distrust even if posing as an authority.
In there is our fear: The loss of control. The loss of autonomy.
Prisoners don’t fear guards as long as the latter just act normal. Because then, the latter are drones that actuate the System, the bureaucracy that is the Power That Be. Abusive guards, overstepping their (‘minimal’) power, lose that authority and are just Evil.
Humans fight bureaucracies because of the loss of autonomy that these bring.
Ever since Man (F/M) became aware of his autonomy in the dangerous environment, she has strived for control over that uncontrollable Nature beast. Most of all, by growing a pair, of brain halves, to a size so huge that pattern recognition leading to predictive analysis was bound to spring up. If only one could predict Nature, then one would have power over it because nothing surprising would happen. And then, one could do less fleeing, a bit more fighting and feeding, and much more of the Four F’s ‘F-for-reproducing’.
Ever since Man (M/F) started to cooperate in groups, there was a balance of sacrifice of autonomy, independence and efforts as inputs versus gains from cooperation.
And now, with the übercomplexity of society having passed a threshold somewhere in the mid-19th century, there is no room, no dream, for escape anymore. Until then, there was sufficiently vast terra incognita’s, (near-)unoccupied inhabitable lands, that there was always the alternative, however distant in achievability, of quitting the Contrat Social. Or, as before, societies weren’t overly complicated (for: ), one could start a revolution, or so. To get the non-autonomous together and with their combined muscle- and brain-force, get all to be free again. Until then, there was no notion of privacy, but it did result quite quickly (well, in line with the speed of societal development that then was also seen as being high…).
Which also ties in with the overwhelming Big Corp (Google, the Second Tier, and the rest) dominance over governments is steering our societies as these integrate. These uncontrollable beasts go far beyond what ‘democratic’ geography-tied national authorities pull off. Pulling both the TLA-agency snooping (automated trawling for patterns; no humans involved! but that’s exactly where the (above) fear comes in: uncontrollability as it’s too much, too fast, too abstract to be tractable for humans…!) and the loss of copyright over one’s own data (production) into the picture. The latter, as in this most recommendable book.
[Bell for a relevant intermission]
Or … this; around 0:37- but the whole thing isn’t too long and needed for full understanding – yes indeed if that was The Message, then it is, still, for all.
[We’ll continue the show]
Continue reading “No me auto”
[Old? But somehow, still functionally Good, it seems, it looks; Lille]
Yet another ‘Book By Quote’ then (An attempt to subjectively summarise a book by the quotes I found worthwhile to mark, to remember. Be aware that the quotes as such, aren’t a real unbiased ‘objective’ summary; most often I heartily advise to read the book yourself..!).
And because you’ve been such a nice audience [still countable on the fingers of one hand], you’ll get a double treat; two books by quote in one go. One in English, one in Dutch, even.
So, this time, first up: Alan Lightman, The Accidental Universe, Pantheon Books, 2013, ISBN 9780307908582
Physicists call it the second law of thermodynamics. It is also called the arrow of time. (p.26)
Yet despite all the evidence, we continue to strive for youth and immortality, we continue to cling to the old photographs, we continue to wish that our grown daughters were children again. Every civilization has sought the “elixir of life” – the magical potion that would grant youth and immortality. In China alone, the substance has one thousand names. (p.28)
To my mind, it is one of the profound contradictions of human existence that we long for immortality, indeed fervently believe that something must be unchanging and permanent, when all of the evidence in nature argues against us. (p.34)
[As in: Modern museum, aptly]
Just some note. Suddenly realised why the upcoming, near, Singularity is such a big deal:
It will change the way the world turns. It will no longer allow the New to be adopted…! It will require all old to be abandoned as fast as possible, not retaining anything of the Old that was good.
Of course, we still have classic stuff, and have not yet fulfilled all dreams, but up till now, we have always have progressives to embrace the New while the ‘conservatives’ wait for proof the New is actually better than the Old. (And reactionaries just don’t want to try or test anything new.)
With the Singularity, there may not be such a thing anymore as nostalgia and valuing the Things of Yesterday. We’ll have the newest of the newest only; all things less than perfectly new are a waste. So that is where all the grand (hard pastel) sketches of the bright future all fail, quite consistently: In them, there is nothing left of the past, nothing cared for as remembrance of where we came from, nothing from our youths to remind us of the finitude of our lives. Which means we’ll make all the errors ever more clearly and wholesale’ly [better word?], over and over again, in the end certainly erring to the side of killing humanity and/or the planet; if we’re at it, why not go all the way, right?
And if we don’t, the Singularity, or Matrix, will do it for us.
[How to call this, politically correct..?]
Uhm, would anyone have a serious overview of security trends as they unfold this year ..? So far, there’s nothing but a handful of incidents. Or is my memory just insufficient …
Anyway, I’d really like to at least have some classification scheme whereby we can bin various news items. “Antivirus is useless since it’s reactive and too slow for the rapid morphing of fingerprints” versus “Heuristics and profiling [secondary signatures?] solve this, as does upping the effort; unprotected neighbours go down first, please” would go into the Basic Endpoint Protection bin, for example. Privacy would be a similar bin. But who has a useful (sic) partial taxonomy or tree ..?
Just a short shopping list for this week. Some, … I would not necessarily endorse.
OK, a picture then, to close it off:
[French for Pole position]
Voor sigaren bepalen we het profiel aan de hand van de criteria Smaak, Balans, Body, Sterkte, Aroma en Finish.
Voor Smaak pakken we het aromawiel erbij. Let wel I; wat u proeft of verwacht, kan gedurende de diverse fasen van het roken nog variëren... En let wel II; er zijn ook aspecten die nog niet zozeer als aroma staan aangegeven in het wiel, we denken aan termen als (ja de sigarenwereld is langzamerhand, helaashelaas US-, Engels geworden) zesty, tangy, floral, en earthy, of soms zelfs metallic. Lijkende termen die een combi zouden kunnen zijn van diverse aromas en papillaire en olfactorische/nasale sensaties en -tactiele invloeden. Hierbij komen termen als 'complex' uiteraard ook bijgepakt, om in dit geval te beschrijven dat er vele aromas herkenbaar zijn. Rustig roken, dat is niet alleen beschaafder en allerlei sigarenrokeneffecten-versterkend maar biedt ook meer kans om aromas te onderscheiden.
Balans is voor de hand liggend; of de zoete, zure, zoute en bittere tonen (OK, en 'umami'...) in balans zijn. Ja, ook bij een sigaar – al zal het meestal gaan over de balans tussen 'creamy' en 'spicy' en gaat het meestal mis door te veel bitter of te veel spiciness.
Body gaat over de volheid, in dit geval vooral te bepalen aan de volheid, dikte, dichtheid van de rook. Die ook een gevoel geeft; 'light' is als een licht bier, 'full-bodied' is als een rechttoe-rechtaan whisky of cognac.
Overigens hoort bij Body ook textuur, 'leathery', 'meaty', 'silky', 'creamy', 'soft', 'succulent', 'woody', 'chalky', 'dry', 'oily' en 'spicy'. Die dus net niet hetzelfde zijn als de aroma-indicatoren uit het wiel; soms overlappend. Niet handig maar zo is het nu eenmaal.
Sterkte is een wat eenvoudiger maat voor het nicotinegehalte van de sigaar. De topbladeren van een tabaksplant heeft meer nicotine dan de lagere bladeren – me(n) dunkt dat de topbladeren zijn waar de plant verder wil groeien en dus betere bescherming nodig heeft van de nico; lager is het wat ouder en 'expendible' dus ga je daar als plant niet je nico op concentreren ..? Waar de sigaar van gemaakt is, heeft dus invloed. Kan je meestal niet kiezen, maar wel proeven. Rustig roken is ook hier handig; om een nico-klap/duizel te voorkomen bij het opstaan.
Aroma dan, vervolgens. Ook hier kan het aromawiel worden ingezet. Vreemd genoeg is het moeilijk de aromas te bepalen als we zelf roken; iemand anders' rook kunnen we beter analyseren. Of we blazen de rook door de neus uit ('retrohaleren'), dan hebben we wel de volle verfijning (ga ik vanuit, lezer!) van onze neus ter beschikking. Bedenk bij het 'benoemen' overigens dat we veel meer uit ons geheugen putten, qua eten en drinken!, dan we wellicht zelf(s) denken. Dus rare smaken herkennen is niet raar.
De Finish ten slotte is kort of lang, naargelang de aromas lang op de tong (sic) blijven hangen. Milde sigaren zijn nogal eens kort – hetgeen niks zegt over de complexiteit, overigens. Hierin zit ook de reden om een zwaar (sterkte)kanon na een milde te nemen, niet andersom.
Als het gaat over de champagnes en hun profielen, pakken we er de (echte en semi-)klassieke wijn-analyses bij die we allemaal wel kennen; onderscheidend in [Hier verder. In ieder geval https://www.wijnwinewein.nl/hoe-proef-je-wijn/ en aromawiel + zuurgraad/tannines/body(viscositeit/alcohol/tannines/smaakintensiteit/mondgevoel)/afdronk + Aanzet/Zuren/Zachtheid/Tannine/Body en alcohol/Afdronk/Smaken dus de aromas bijna-los van structurele criteria. Dan de smaken matchen met die van sigaren, of niet; Klosse's overlap/contrasten erbij halen en dan verder. En toespitsen op champagnes... pak het smaak-plaatje van het CIVC erbij!]
Dear reader; bij deze dus de waarschuwing dat u vanaf hier (?, inderdaad, echt niet alleen hier) serieus te lange zinnen tegenkomt.
Ach, daar ben ik me prima van bewust, mijn hele blog is immers ook een poging tot schrijfoefening in alle facetten. Sommige posts daar blinken uit door korte zinnen en ellipsis; ook deze pagina is opgesteld als tegenwicht. En ik vertrouw erop dat u dat gewoon doorlezend aankunt.
Als voorbeeld: Oplettende lezers zullen opmerken dat onderstaande waar het uitweidingen achter links naar andere pagina's betreft wellicht beter met behulp van OnMouseOver's, alt-tekstblokken of andere tags per pop-uppable item zou kunnen zijn geïmplementeerd maar ik heb het zo gekozen en ik kan best komma's toevoegen in deze zin maar ook dat heb ik achterwege gelaten zonder de leesbaarheid of de begrijpbaarheid in het gedrang te brengen.
Inderdaad, het ontwikkelde, ik schreef, een en ander vanuit een voortdurende, voortgaande research. Na zoeken in het wilde weg algemeen, navraag bij het Comité (iv) Champagne, een aanvullend zelfzoeken met Google Satellite én Street View zowel rond de officiële als in het algemeen, kwam ik tot de Lijst Van (uiteindelijk) 84. De en passant gevonden kaarten leidden tot enige aanvulling. Toen kwam ik Weinlagen.de tegen en tsja dan ben ik niet meer te houden qua sys-te-matisch alle streken én plaatsjes af! Hoewel, ... in onderstaande tabel heb ik maar niet meer voor ieder stuks de Street View erop losgelaten of onderstaand ingevuld. Terwijl ik er vanuit ga dat dit alles nog aanvulling kan krijgen ... Les Clos Inconnus zijn uiteraard zichzelf.
De gangen kwamen al zeer onregelmatig door, en met andere tafels die uitliepen en/of (weer) bijtrokken, tot zeer ver inhalen zelfs, tot gang 6 van de 7 tachtig (schrijve: 80) minuten op zich liet wachten, ondanks diverse malen navraag. Waarna het nauwelijks-opgewarmde pompoen met koude polenta bleek te zijn; "dat hoort zo" ammehoela. Nee, het niet-koude nagerecht erna hebben we niet gehaald; we zijn opgestaan en weggegaan. Die zien ons nooit meer, zeker omdat de bediening ook Zwak was (gangen aan verkeerde tafeltjes serveren want die waren al twee gangen verder), etc. En balsimaco-saus dus, 'et al.'...
Huh, da's écht voor de Insiders..? Inmiddels wel toegestaan als aanplant, maar nog zo'n drie tot tien jaar onderweg voor er de eerste re-de-lijke wijnen van kunnen worden gemaakt en dan is het nog maar afwachten. Je weet het niet van tevoren hè, met zo'n non-Vinifera druivensoort..! En dan had je Floreal, Artaban en Vidoc nog niet gezien. Die mogen (in de toekomst) ook... En dan is het Comité Champagne ook nog bezig met kruisingen van de Top 3, Arbane, Meslier, en Gouais. #feest
En dan komt hierna een nóg spectaculairdere outsider: Chardonnay rose Rs, minder dan een <em>kwart</em> voetbalveldje aanplant...
Mineraliteit verdient een aparte behandeling; vanuit het idee van 'huh er zit echt geen mineraal/steen in je wijn en lik jij aan stenen-dan'-versus-'toch proef ik die sensatie en Ja' tot en met de abstracte benadering van een kennelijke associatie van een gewaarwording als hier, tot een synthese op de as 'bodem-microbiologie'-in-combinatie-met-'feitelijke chemie'. Want, jawel, fenylmethaanthiol zorgt voor vuursteen / aangestoken lucifer, in combinatie met benzaldehyde (uit 'hout') en waterstofdisulfide (uit reductie; en beide uit bepaalde gisten!) leidend tot Vuursteen-herkenning, versterkt bij anorganische ammonia bijvoorbeeld. Vuursteen is geen 'mineraliteit' maar daar wel belangrijk onderdeel van. Dus Ja, er zitten wel degelijk chemische stoffen in (niet alle gelukkig) wijn die een sensatie veroorzaken die op mineraliteit lijkt. Zout, uiteraard, ook, (niet meer maar wel) vaker dan we denken! Alles tezamen een uit-ste-ken-de reden om te spreken over herkenning van Mineraliteit in wijn. 0-10 en een penalty tegen voor de geo-logen.
Laherte Petit Meslier in the tasting round
Yes @laherteaurelien makes a monocépage of this one. Great Meslier it is:
The golden colour would suggest something dosée, but look closer and you notice a hue which points to slight bitter influences. And indeed, on the nose we get a whiff of smoke, certainly straight after the pour; quite an opportunity to use the word ‘empyreumatic’... Did I mention Meslier already? One to one it is. But nothing referring to your cooking qualities; it’s more like a distant secondhand puff of Belinda – I’d not suggest you buy that for comparison; trust me as smoker it’s trash but as Meslier aroma it’s excellent full stop. Crispy dry cigar smoke fits better.
Certainly, since this all is followed up, much more persistently, with quite some mature lemon and a whole slew of herbs and spices notes. It smells like a merry-go-round of eucalyptus, dill, thyme, spearmint, soft mint, basil, anison, verveine... wormwood even; those that know génépi, find it here, too.
The first sip jumps in with a most delicate mousse, a sensible but not too fatty mouthfeel, nicely balanced with lemon dominant in combo, and ginger/pineapple/mirabelle and dry lemon rind flipping back and forth. In the remarkably long finish, the rind does a gentle cleanse.
But I couldn’t find any cardamom that some mention, nor cocoa or coffee. All in all, in cocktail terms it would fit in the range of the French 75 and a Fleurette.
I’ve tried a little bite of camembert, but you shouldn’t. The bitter of the wine is lost but notches up in the cheese, which tastes odd. The fit with lightly aged Comté or same-Gouda is perfect, however. Sushi should work, too, if with a suitably subtle pinch of wasabi, no more – harsh coriander, algae, chervil, wasabi as such weren’t in the nose.
In summary: All of you should have a taste of this one, or one couldn’t be trusted on champagne connoisseurship.
[Degorge 12-2021, hence the progressed maturity]
Links:
https://maverisk.nl/de-forgotten-four/ for Petit Meslier
https://maverisk.nl/champ-sigaar/ on the cigar smoke angle
https://maverisk.nl/geneprima-spul-hoor/ on génépi
https://maverisk.nl/mirabelle-wil-iedereen-welle/ on mirabelle
@champagnepascalmazet make quite an interesting range of wines, fully certified bio since 1980. We tasted the Cuvée Originel bottling of 2014, for its 35% Pinot Blanc of course; interested to learn how such a Forgotten Four lead, with the three Usual Suspects trailing, would work out.
‘Splendidly’ is the answer.
The gold is striking, the nose is suitably complex. One gets mint, cucumber, cornichon tartness (I mean, the true kind of https://www.kesbeke.nl/) and some olive.
On the palate, it switches to agrumes-allsorts. Yuzu, lightly pre-ripened apricot (yes there’s acidity in there), sparkling grape (ah.) and a hint of almond already. This slowly develops into lemon-grapefruit on the one hand, and yellow curry / pineapple on the other, with a tangerine almost orange'y element integrating both sides. I’d say, there’s a marbling of mirabelle (in Dutch: https://maverisk.nl/mirabelle-wil-iedereen-welle/) running through it as well.
‘But’ overall it certainly is far from flubby (the 3g dosage having turned into the above, no sirup) or acidic. The quality of it all, and the light oak touch, twist all the richness back towards the freshness of citrus zest. And did I mention the mousse is still there, slowly releasing?
Towards the lingering finish, this all persists in a extremely well-balanced acidity and a hint of minerality and sophisticated bitterness.
Am I happy to have another one of these standing ready
Marie Courtin Présence
I bought the @ch_mariecourtin for the 1/3 Pinot Blanc (of course: https://tinyurl.com/ForgotFour !). High expectations, exceeded.
First off, the yellow-golden almost amber colour would promise some sweet almost creamy elements. But with a delightfully tingle from a fresh mousse, and a light bitter-tartness in the nose, the picture turns around completely. There’s Mirabelle ..! [As per: https://tinyurl.com/Mirabellepg]
The palate is perfect; not too much mousse so the real ‘wine’ taste is clear, and the Mirabelle keeps on coming. The mouth feel overall is well-balanced, and includes a soft minty/dill side with the lemon (plus some bittersweet orange even), moving into the grapefruit area and then the mirabelle’s back again. The very long finish has the mint/dill combo again, and an inkling of sugar. But with zero dosage, that’ll be the Chard and almost certainly the Pinot Blanc waving goodbye. Throughout, there’s a slight undertow of pickled cornichon (Amsterdam style; what else?)
All in all, it’s a wonderful demo of what Pinot Blanc can bring; lifting the Chard from its average whilst pulling itself up into high performance. Merging the best of both into Something Else of a great wine. This being a zero dosage, zero sulphur added, zero intervention wine, it also proves that ‘natural’ wines need not be f(l)unky. But on the contrary, one would hardly be able to tell.
The Présence is course material in so many ways. Am I happy? Well, not with six other dwarfs but yes, very much so.
The @champagne_gruet Cuvée Arbane …
𝘚𝘰𝘮𝘦𝘵𝘩𝘪𝘯𝘨 𝘌𝘭𝘴𝘦 entirely!
100% Arbane yes. Which brings a freshness too long lost. Reminds me of the bone dry styles of yesteryear, in a good, rather great way. Chalky without dust, minerality without flint. A wonderful conversation starter, on the good things of life.
With a fresh and quite light, lemon-white colour through which a very fine and persistent mousse promises delight. Then, on the nose, one gets a first whiff of floral notes; jasmine, elderberry, rose – followed by zingy but ripe lemon. When allowed to mellow in the glass (or a day in the bottle), the lemon slowly brings along some grapefruit, pineapple and (dry white) melon. All within measure, refined, nowhere too in-your-face’y.
The mouthfeel is brilliant with the mousse playing its role to keep the very well balanced aspects all quite light. The dosage is hardly noticeable – from the taste of it, one would estimate 2g. max, and notes of soft white peach, light albedo, with a very long finish on the thyme/mint/dill spectrum with the albedo bitters lingering on.
Would work miraculously with e.g., flounder with serious sauce and herbs, swordfish with almond crusting, maybe tuna or mackerel, or white meat.
Saw a score somewhere of 91/100, but that's too low.
Buxeuil doesn’t have any Arbane of its own (in production), but with this Gruet wine, it has a flagship.
Arbane being at only 0,018% (yes, percent) of Champagne’s acreage, this cuvée highlights the 'need' (want!) for quite an extension of that.
Tasting the Pinot Blanc champagne of Gruet of Buxeuil (@champagne_gruet). That’s right, a pure-bred PB champagne. (Be sure to pick the right one, at https://www.champagne-gruet.com/)
And it is a treat, indeed.
In the glass, we have a very fine mousse, well-integrated - it continues very, very long and doesn’t just give a one-off foam layer – through a pale gold, slightly varietal-typical PB wine.
On the nose, the typical character come through immediately, including a slightly fluffy air of white flowers around light tangerine / (white) peach / mirabelle, and a core of lime – keeping nicely short of being bitter.
The mouthfeel is light, but not fleeting. One gets beautiful straight near-ripe lemon, a waft of mint with white blossom, and some white pepper towards the back. Add to that lemon white skin with edges of red grapefruit.
Mind you; I had kept some for a second tasting, and four days (suitably cool storage) after opening, all this was still as fresh. No ‘dosage plays up after too much air’ or so; great.
A top recommendation, this one. If only to keep the Forgotten Four Cépages alive, as they deserve, but also for sheer tasting pleasure. Or ‘the trick one’ at a tasting experiment. Or for an apéritif or with whitish seafood (if not to lime’y or salty).
The Réminiscence 100% pinot blanc brut nature by @champagneericlegrand via @jeromeschampagne. Supposedly off 65+yr old vines, but one would be hard-pressed to tell that by the wine. What delicious freshness!
For a start: What would one expect from a pure PB champagne? Subtlety indeed.
It starts with a new capsule (for me, to further fill my https://www.deknudtframes.fr/en/catalog/product/s65sz2-/frame-in-black-for-champagne-caps which only applies to *different* capsules I tasted *at home*) – under a muselet to duly impress. After a good whiff, one can immediately pick up the something-different of this one. The first 80% is most clearly artichoke with some mint; not very strange since we just made such a dip for (neutral) crackers five minutes before.
After which, with careful nosing/tasting, we get a white-floral element with traces of almonds and yes even a hint of vanilla and the slightest of dried yellow fruit. This continues in the long developing taste, clearly adding ‘a point’+ ripe lemon (citron), with the etheric element slowly (very slowly) fizzling out. Can I say ‘retronasally’ there? As it tactilely *feels* that way for sure. Add some vanilla points in the long after.
All in all, a thing to be savoured. And, let’s promote these ‘forgotten four’ champagnes! Away with the factory work! (One suspects the 24x range by some famous grand marque points in the right away direction, too, qua hyper-mass production orientation.) The more sure we have of being able to choose to never have to taste a same champagne ever again in one’s lifetime. *If* one would want to – wines like the Réminiscence make one still would want to return often. Extend the plantation!
Another round for Gruet of Buxeuil (@champagne_gruet) – The Cuvée des 3 Blancs (as here)
With its matte gold, almost amber appearance and very fine mousse (hardly foamy but lingering in the mouth for a long, long time), we'd expect the Pinot Blanc to dominate over the Arbane and even Chard. It does. A little. But, as assemblages go, only a little; I'd rather say one can identify the PB by its gently soft but full agrumes/mirabelle character but there's a lot of exquisite light flowers – hawthorn – and herb'iness – in the sage, rosemary corner – already in the aromas. Would that be the continuum of the Arbane and Chard?
If one would want to take it analytically.
Savouring, one would enjoy the all-round calm structure, with a medium to full mouthfeel (nothing sticky). And just the image (?) of a surprisingly light white wine with lots of mature grapefruit, lemon and a slice of lime. From which the little bitter note lingers on in the back, most pleasantly refreshing, nothing astringent or harsh. Overall, certainly not chalky bone dry but a hint of mango.
Would I pair this all with food ..? That would be a. hard; a very careful cheese selection might do, b. interesting, to see where the flavours go (see below), c. not necessary, it's a wonderful treat on its own.
This, in a series of Forgotten Four tastings, as per this 'research'.
And the (aubépine and) mirabelle note, Gruet themselves also list. Nice, yet another example of that great aroma.
Plus, one of course has e.g., this and this book, or quite a few others, already..?
Of boek. Hoewel er een beperkt aantal boeken is dat ik hoog heb, zit er niet een[1] bij die nou net op het onderdeel dat mij respectievelijk interesseert, het α tot en met ω heeft. Waar-om en waardoor ik juist de verdere research wil/ 'moet' doen...
[1] Nou ja, deze komt in de buurt...
Jazeker! Zoveel is zeker: Voor bijvoorbeeld de Fransen is dat een volstrekt normale karakterisering. Het gaat dus niet om NaCl uit een Jozo-vaatje... Eerder "off-vuursteen"; denk ook aan de regio van hints in de verte bij wit-peperigheid en magnesium in de buurt. Niet vreemd, als oesters zeer rijk zijn aan zink (sic), ijzer, calcium (dûh) en selenium. Sommigen in NL zeggen dan dat je geen 'zout' of zelfs maar 'zilt' mag zeggen. 1. Van wie niet ..!? 2. Waarom niet ..!? 3. Dat is toch voor zéér velen de beste karakterisering – niemand beweert dus dat er keukenzout in uw wijn zit en iedereen weten dat de karakterisering losstaat van enige bewering van objectieve chemische samenstelling anders zouden we wijnaroma's héél anders beschrijven!
Of zelfs Philpatrick het moet niet gekker worden ... Dus denk niet dat de spellcheck op hol sloeg.
De Cuvée Métisse, noirs et blancs oftewel 80% PN en, jawel, 20% Pinot Blanc, wederom een assemblage met een van de Forgotten Four. Brut nature dat houdt het puur, klaargemaakt bij de BV Val du Clos dan nemen we ook een verre hint daarvan mee. Van Champagne Olivier Horiot, MeB juli 2020, dégorge 16 jan 2023, grotendeels oogst 2019 plus nog een scheut uit de Réserve Perpétuelle die op eik wordt gehouden – ja ik kwam 'm in een coin oublié tegen maar prijs me gelukkig. Quelle belle ouvrage! Als u denkt: Da's een nogal technisch verhaal – dan is dat juist maar het proeven is gewoon een onbekommerd plezier. Het begint uiteraard met de sprankelende licht-amber kleur en een neus met het lichte bittertje, denk aan het dille-thijm spectrum, van de Blanc. Terwijl dan de eerste smaak van de Noir komt. Hoewel licht door de jaren, en dat pufje bitter komt er snel weer bij. Rijpe-appelzuur, heel lang gematigd door-coastend verdund citroensap met in de verte mango en met witte zest erboven zwevend. Maar wel in complete balans, niet vlak of zo maar juist met transparante diepte. Toen ik er een hapje net-nog-niet-compleet-rijpe ananas(kern) bij nam, was dat een moeiteloze, zowat volledige overlap. Later komt er een onderstroom(pje) van iets dat neigt naar kruiden door de mond. En nog steeds met zeer fijne bulles, by the way; verfrissend zonder prikje. In termen van verwachte aroma's zou ik eerder tussen Chard en Meunier op pad gaan van jong naar iets voorbij het midden, en zeker niet te ver naar de rijpe complexe PN-hoek zakken. Al met al een 'opulente' wijn die verrassend jong van geest is (gebleven). De PN is meer steun dan leider in het geheel; prima! En de PB viert z'n vrijheid om te shinen; uitstekende reclame!
5 Sens: De Oogst-2017, MiB 24 juli 2018, Dégorge 12 mei 2023 ja zo exact, met nul dosage voor slechts 1320 fles plus 90 magnums. Van 5 verschillende terroirs, oude stokken van 5 verschillende cépages – PN, Chard en Meuier, en dus ook Arbane en Pinot Blanc; langzaam vergist en opvoeding sur lies. Dat geeft volgens de makers de vijf (jawel) elementen Water, Aarde, Luchten Vuur – en l'Esprit! Wederom een assemblage dus van Olivier Horiot (op @horiotolivier) met Forgotten Four, klaargemaakt bij de BV Val du Clos dan nemen we ook een verre hint daarvan mee. Zo, dan heeft u de data gehad. In termen van aroma's als op de vaste plaat gaat het alle kanten heen, waarbij we ook (laten we zeggen 'traditionele') Chard- en PN-aroma's tegenkomen. Maar niet te uitdrukkelijk. Om het op een rijtje te zetten: De kleur is vol maar licht goud; De mousse is heerlijk, (nog) ruimschoots aanwezig maar zeer fijn; In de neus krijgen we eerst rozenblaadjes en een tikkie mango, maar zo nu en dan ook een zweem ziltigheid ..? Een ander zou het ook witte-peperigheid kunnen noemen. Sommigen vinden dat Arbane meidoorn en anjer geeft; nou ja dat kan ik begrijpen maar pikte ik niet op. Noch wat appel en kweepeer, dat gewicht trof ik minder: Het volle mondgevoel zit stevig in de citrus-hoek. Denk aan lauwwarme, (over)rijpe citroen met een beetje suikerrijpe peer en (geblancheerde) ananas, op het mirabelle af maar wel met een los zwevend zuurtje dat eronderdoorlangs komt zweven, inclusief een puntje venkel/dille. Ik denk dat hier vooral de wat rijpere Pinot Blanc om de hoek komt kijken. Maar al met al wordt het nergens te zwaar; de wijn blijft gewoon helemaal in balans; De citroen is de core der (talrijke) caudalies; zelfbewust maar niet zwaar. Nou ja, als eindconclusie; deze zit op het niveau van een lichte montbazillac of sauternes met mousse..! Werkelijk heerlijk. Voor zover er wat bij moet worden gehapt, zou ik zeggen: Niet te licht, niet te dicht op de sla/Brillat-Savarin-hoek, of te kale zilte oesters. Eerder oesters met enige bewerking, zou ik zeggen. Als per deze – en een geel- of roodschimmelkaasje kan ook nog prima. (vandaar; lichte sauternes ...) – oh en een salade met cajunkip kan ook ...
Étoiles du Nord, voor uw betere wijnen...
Al is het alleen maar door Il Respiro del Vino te kunnen lezen; geen vertaling tot nu toe dan maar zwoegen.
Le Chardonnay rose est une mutation du Chardonnay blanc que l’on trouve historiquement à l'état de ceps isolés dans les vignobles champenois et bourguignons. La mutation porte principalement sur la couleur de la baie qui est d’un rose foncé à maturité. Cette différence a abouti à la proposition d’individualiser le Chardonnay rose comme une variété distincte de sa forme blanche et de l’inscrire en tant que telle au Catalogue français.
L’origine de ce cépage est difficile à dater. Néanmoins, il existe quelques repères comme la date de son introduction dans la collection de Vassal-Montpellier en 1950 ; deux accessions (ou "introduction" est un clone non agréé conservé dans une collection) de Chardonnay rose y ont été plantées cette année-là. La première, issue de l'ancienne collection dite "de Ravaz" de l'Ecole de Montpellier (donc la date réelle est antérieure à 1950), provenait initialement de la Côte d'Or. La deuxième provenait de la "collection Couvreur Pernin", à Rilly-la-Montagne dans la Marne.
Depuis peu, le Domaine de Vassal-Montpellier possède également deux accessions assainies issues du clone de Rilly-la-Montagne. Récemment de nouvelles accessions de Chardonnay rose ont été recensées dans le vignoble champenois, preuve d’un intérêt croissant pour ce cépage ancien. Cependant, la disparition progressive des veilles vignes ainsi que la pression croissante des viroses, faisaient craindre la perte de diversité génétique au sein de ce cépage et l’abandon de sa culture.